Çocuğun Pişman Olduğu Durumlarda Ceza Vermek

Çocuğun Pişman Olduğu Durumlarda Ceza Vermek

Kötü davranışlar asla hoş görülmemelidir. Fakat çocuk bir kabahati yüzünden gerçekten pişmanlık duyuyorsa cezalandırmak (ve özellikle dayak atmak) zararlı olur. Birincisi bir çocuk eğer kabahatine üzülüyorsa vicdanen duyarlı demektir ve sizin istediğiniz de bu değil midir?

Çocuğunuz kabahatinden dolayı bir şey öğrenmiştir. Duyarlı bir vicdan kabahatlerin tekrarlanmasına karşın en büyük engeldir. Ceza, öncelikle bedensel ceza, suçluluk ve pişmanlık duygularını yok ederek, çocuğun, bu duyguların verdiği rahatsızlığı unutup, kabahatini tekrarlama ihtimalini artıracaktır. İkincisi bu şartlar altında bir çocuğu ceza vermek öfke duygusu üretecektir.

Bir çocuk yaptığından dolayı üzüntü ve pişmanlık duyuyorsa vicdanı onu zaten rahatsız ediyor ve o kendi kendini cezalandırıyor demektir. Kötü bir şey yaptığı halde iyi bir çocuk olduğuna inandırılmayı ve teselli edilmeyi bekliyordur.

Bu durumda mutlaka böyle bir güvene çok ihtiyacı vardır. Demek oluyor ki bu çocuğun sevgiye bu kadar ümitsizce muhtaç olduğu bir sırada bir de dayak atmak hatasına düşerseniz çok derinden yaralanacak ve kötü bir kişi olduğunu, annesi ve babasının da buna inandığını hissedecektir. Kısacası yaptığına pişman olan ve üzülen çocuğu azarlamak, pişmanlığı yok edecek ve çocukla aranızda gereksiz tartışmaları yol açacaktır. Çünkü bağışlanmış olduklarını bildikleri halde, suçluluğu yine de hissederler. Bir çocuğa bağışlanılmış olma duygusunu öğreterek onu saygısız problemlerden koruyabiliriz.   

Bir Doktor anlatıyor;

"Geçenlerde her işimin ters gittiği bir günden sonra eve dönmüştüm. Yorgunluktan bitkin haldeydim, keyfim hiç yerinde değildi. Otomobilden indiğim zaman 9 yaşında ki oğlum bana koştu. Oğlumun genellikle yüzü güler ve bana sarılmak için havalara hoplar. Ama bu kez farklıydı. Yüzünde umutsuz bir anlam vardı. O güzel mavi gözleriyle bana mahsun mahsun bakarak, “Baba sana bir şey söylemem lazım”dedi. O andaki ruh halim müsait olmadığı için, ”Bunu sonra konuşuruz oğlum, olmaz mı” dedim. Gözlerimin içine bakarak ısrar etti. "Şimdi konuşamaz mıyız baba?" Tam arka kapıyı açmaya hazırlandığım sırada pencere camlarından birinin kırık olduğunu fark ettim. Meseleyi anlamıştım. Ama pek sinirli olduğum için, bu sorunu biraz rahatlattıktan sonra ele almanın daha doru olacağına karar verdim. Oğlum yatak odama kadar gelmişti. Yalvardı. “Ne olur şimdi konuşalım, baba”, yüzündeki o yalvarışa dayanamadım. “Pekala, benimle ne konuşmak istiyorsun” diye sordum.(Sanki bilmiyormuşum gibi) Oğlum, arkadaşlarıyla eve yakın bir yerde nasıl futbol oynadıklarını ve bir şutun nasıl camı kırdığını anlattı. Yanlış bir şey yaptığını biliyordu ve belli ki yüzünden çok üzgündü. Davranışlarıyla bana “bu yaptığımdan sonra beni hala seviyor musun?” diye sordu. Bunun üzerine oğlumu kucağıma oturttum ve bir süre onu kollarımın arasında tutarak öylece kaldım. Sonra “üzülme yavrucuğum” dedim. Top oynandığı zaman böyle şeyler olur. Pencereye yeni bir cam taktırırız. Ama bir daha ki sefere eve daha uzak yerde oynayın, olmaz mı?”

 İşte bu aramızda çok özel bir andı. Oğlum anında ferahladı. Hafifçe ağladı ve bir iki dakika kollarımın arasında oturdu. O çocuk kalbinin sevgiyle dolup taştığını hissediyordum. Hayatımın en olağanüstü güzellikteki anlarından biriydi bu. Sonucunda çocuk yine o çok iyi tanıdığım şen ve mutlu çocuk oldu. Kucağımdan atlayım koşarak arkadaşlarının yanına gitti."